|
Για τη δημιουργία μιας επαφής p-n, παρασκευάζεται αρχικά το βασικό υλικό, δηλαδή ο καθαρός (ενδογενής) ημιαγωγός, π.χ. το Πυρίτιο, το Γερμάνιο κ.α. Στη συνέχεια δημιουργούνται οι περιοχές τύπου n και p, προσθέτοντας, με κατάλληλες μεθόδους. Ως δότες χρησιμοποιούνται, συνήθως, το Λίθιο (Li), ο Φωσφόρος (Ρ), το Αρσενικό (As), το Αντιμόνιο (Sb), το Βισμούθιο (Bi) κ.α και ως αποδέκτες το Βόριο (Β), το Αλουμίνιο (Αl), το Γάλλιο (Ga), το Ίνδιο (In) κ.α. Το Πυρίτιο είναι από τα πλέον διαδεδομένα στοιχεία, στη φύση, ευρισκόμενο με τη μορφή διαφόρων ενώσεων. Το οξείδιο του Πυριτίου, αποτελεί το κύριο συστατικό της άμμου. Το επόμενο σχήμα δείχνει τα βασικά στάδια παραγωγής καθαρού πυριτίου, με πρώτη ύλη, την άμμο.
|
 |
|
Στην επόμενη ενότητα θα περιγράψουμε αναλυτικά τις τέσσερις βασικότερες μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός καθαρού ημιαγωγού και την εισαγωγή των διάφορων προσμίξεων. Αυτές είναι:
|
| Μέθοδος ανάπτυξης μονοκρυστάλλου ή μέθοδος Czochralski |
| Μέθοδος κράματος (Alloying technique) |
| Τεχνική της διάχυσης (Diffusion technique) |
| Τεχνική της εμφύτευσης ιόντων (Ion implantation technique) |